Dag 20 - Antelope Canyon / Glenn Canyon Beaches / Page
Deze morgen zijn we vroeg uit de veren gegaan omdat we een lange rit naar Antelope Canyon in Page voor de boeg hebben. We hebben gisteravond gechecked hoe lang de rit naar Page zal duren en de TomTom gaf aan dat dit ongeveer drie uur en achtien minuten was. Omdat het hier in Utah èèn uur later is dan in Arizona hadden we wat speling op de tijd. Omstreeks kwart voor zeven zijn we de auto gaan laden en om zeven uur waren we op weg. Het was heel rustig op de weg. Zelfs de indianen aan de kant van de weg waren niet opgestart en moesten hun handelswaar nog uitstallen. Op de weg naar Kayenta zie je veel wilde paarden langs de weg lopen. Dit is prachtig om te zien, maar je moet ook goed opletten want ze kunnen de weg oversteken.Omdat het rustig op de weg was , konden we goed doorrijden en zagen we al vrij snel rookwolken uit de drie schoorstenen van de energiecentrale in Page aan de horizon verschijnen. In plaats van de drie uur en achtien minuten die de TomTom bij vertrek aangaf, deden we er één uur en vijfenveertig minuten over. Bij aankomst in Page zien we bij de benzinepomp een grote CocaCola vrachtwagen te staan.
We waren dus ruim op tijd in Page en zijn op zoek gegaan naar een Denny's voor ontbijt. We konden deze niet zo snel vinden en hebben deze gegoogled op de Ipad. Denny's zat dus op de Scenic View Drive en we waren er binnen twee minuten rijden. We hadden inmiddels wel honger gekregen van de reis uit Utah. Bij deze Danny's was er ook gratis Wifi maar was deze beperkt tot een half uur gebruik, mits je een maaltijd bestelde. Ik heb dus eerst het laatste verhaal met de Ipad op het reisblog gezet en daarna met de labtop gebruik gemaakt van wifi voor het uploaden en plaatsen van de foto's. Na het ontbijt zijn we richting Roger Ekris kantoor gereden voor de aanmelding van de Canyon Tour. Deze was geboekt voor half twaalf omdat rond dit tijdstip de lichtinval in de Canyon het mooist is. We mochten in de bak van grote trucks klimmen en werden naar Upper Antelope Canyon gereden.
Deze rit duurde ongeveer 20 minuten waarvan het grootste gedeelte via de highway en daarna nog een stuk door een zeer hobbelige wash. Bij aankomst van de ingang, staan er meerdere trucks en onze gids verzameld de groep. We zaten met 12 mensen op de truck en dit was ook de groep waarmee we onder leiding van de gids, Antelope Canyon ingaan. Het is er druk en hij verteld bij elke stop punt wat we kunnen herkennen in de rotsstructuur.
Hij laat ook regelmatig zien vanuit welke positie we het beste een foto kunnen maken. Demi en Sem hebben samen de compacte fotocamera bij en lopen met de gids voorop. Bij ieder zicht moment helpt hij Demi & Sem om de mooiste foto te maken van de Canyon, wat dan ook gelijk het voorbeeld moment was voor de rest van de groep. Hij doet dit erg leuk.
Omdat we naast de MFT camera, maar één compacte foto camera bij hadden, staan Demi en Sem wat te steggelen over wie er aan de beurt was om foto's te nemen. Sem begint op een bepaald moment te huilen omdat hij de foto camera niet krijgt van Demi. De gids dacht dat het Sem niet goed lukte met foto's nemen en troost hem met een snoepje, waarbij hij direct met hem aan de slag gaat om mooie foto's te maken. Ook probeert hij met Demi en Sem een speciale postitie toe te passen, zodat er een mooie lichtinval op hun handen valt. Heel mooi om te zien.
Upper Antelope Canyon is prachtig en door beroeps fotografen betiteld als mooiste Canyon in de wereld. Als je dan hier staat met de inval van zonlicht, kan je dat inderdaad beamen. Indrukwekkend mooi!
We hadden geluk want gisteren had het hier dus ook geregend en dan mag je de Canyon niet in.Het water kan tijdens floodings met een snelheid van wel 90 mijl per uur door de canyon stromen. Het kan zelfs een waterhoogte bereiken tot aan de top van de Canyon. De Upper Antelope Canyon ligt binnen een hoog terracotta gekleurd zandstenen plateau. De ingang was een smalle opening die niet het idee gaf dat er iets bijzonders was. Zodra je naar binnenloopt zie je geweldig mooie glooiende wanden van zandsteen, die mooie kleuren aannemen door de inval van zonlicht.
De Upper Canyon is ongeveer 90 meter lang en zo'n 40 meter hoog. De bodem is zanderig en ondanks de regenbuien van gisteren, niet drassig. Je mag hier alleen naar binnen met een lokale gids omdat het een beschermd Navajo gebied is. Wij vonden de Canyon indrukwekkend mooi. Demie & Sem vonden het ook erg leuk.
Aan het einde van de Canyon toer gebruikt de gids ons als voorbeeld voor een familie foto waardoor wij als eerste gereed waren voor de terugtocht.
Ik heb wat video opnamen gemaakt tijdens het teruglopen en nog een aantal foto's, omdat we nu de Canyon vanuit een andere hoek zien.
Aangekomen bij de ingang van de Canyon, maakt de gids nog wat foto's van de groep op de truck. Hij zet ons even in een andere truck, zodat we een exclusieve familie foto hebben..
We vertrekken met grote snelheid over de wash en wat later over de highway terug naar het startpunt van onze canyon toer.Wij vonden deze toer erg indrukwekkend en laten Demi een fooi geven aan de gids voor zijn spontane inzet en foto assistentie... We zaten onder het terracotta stof van de toermen lopen nog even bij de naast gelegen Levi store binnen, waarna we vertrekken naar Days Inn and Suites, ons hotel voor vandaag. Het is een mooi hotel en we hebben een ruime kamer op de begane grond. Demi en Sem willen gelijk gaan zwemmen. In dit hotel hebben ze een guest laundry, wat heel fijn is, want de vuile was is al weer aardig opgebouwd. Ik heb nu ervaring dus neem alles mee en ga even èèn uurtje zitten met m'n Ipad in de laundry room, terwijl 2 volle wasmachines staan te draaien. Nicole gaat met Demi & Sem naar het zwembad. Na enige tijd komt Demi mij gezelschap houden. We stoppen samen alles in de droger en kort daarna neemt Nicole het even over, zodat ik ook even het terracotta stof kan wegspoelen in het zwembad.
Na het zwemmen gaan we een eindje rijden richting de dam in Page. We zagen de afslag Glen Canyon Beaches en hebben deze genomen uit nieuwschierigheid.
Ook hier vallen we in verbazing van de mooie rotsen en omgeving.
Naarmate we verder naar beneden lopen richting Lake Powell, zien we dat er veel mensen aan het zwemmen zijn.
We lopen wat rond en maken foto's.
Hierna zijn we gaan eten het restaurant de Canyon King. Dit is een oude raderboot die op Lake Powell heeft gevaren in zijn oude glorie jaren, maar nu in Page op het vaste land ligt en dienst doet als een Pizza restaurant.
De eigenaar is een aardige man die met iedereen die binnenkomt een praatje maakt. Wij zaten in het bootgedeelte waar je door een glasplaat de dieselmotor kan zien.
De pizza waren van het Amerikaanse formaat en lekker. Nicole had de lasagna genomen, welke ook lekker was, maar deze had veel saus en minder pasta. Na het eten zijn we nog even naar de Wallmart gegaan, welke tegenover ons hotel ligt.
Gereden: 152,6 mijl / 245,6 kilometer
Morgen gaan we naar Bryce Canyon
Dag 19 - Grand Canyon Desert View / Monument Valley
Vanmorgen waren we al om half zeven wakker, althans Nicole en ik We hebben onrustig geslapen omdat het in de kamer erg warm was. Helaas was deze zonder airco en moesten we ons behelpen met ventilators. Ik heb nauwelijks geslapen van de warmte terwijl het buiten lekker koel was. Ik had de deur van de kamer al een aantal keer opengezet om te verkoelen, maar je kon deze niet open laten tijdens het slapen, omdat gasten langs de kamers lopen. We waren niet de enigste die last hadden van de warme kamers, want meerdere mensen stonden buiten of hadden hun kamerdeur open staan. Om toch wat verkoeling binnen te krijgen met de deur dicht, heb ik wat creativiteit gebruikt, door de raam open te schuiven waar een hor voor zat. Deze heb ik aan de zijkant was losgewrikt en hierdoor het snoer van de ventilator gedaan en deze buiten voor het raam gezet. Ik zag wel een aantal mensen kijken, wat is hij nu aan het doen? Op deze manier zoog de ventilator de koele lucht van buiten aan en blies hij deze door de hor/open raam naar binnen. Dit werkte wel, maar het duurde erg lang voordat het koel was. Met de ventilator eenmaal buiten hebben we enigzins geslapen. De kinderen hebben wel geslapen, maar zeer onrustig.
Maswik Lodge was een zeer eenvoudige kamer en eigenlijk iets te krap voor 4 personen plus bagage. Het voordeel was dat je in het park sliep, al zouden we een volgende keer voor een andere optie gaan. Omstreeks half acht zaten we in de auto. Onderweg in het park passeren we de muilezels waarmee ze de Canyon inlopen. Daarna rijden we door naar het plaatsje Tusayan, wat bij de ingang van het park ligt.
We zijn daar voor het eerst bijWendy's gaan eten. Het is meer een McDonalds-achtig restaurant en hebben een paninni met ei/kaas als ontbijt gekozen. Ze hadden hier gelukkig wifi zodat ik de foto's met de labtop kan uploaden. In het park had ik wel verbinding met de iPad, dus de prepaid 3G kaart was hier weer een voordeel. Na het ontbijt zijn we de tank van de auto vol gaan gooien.
De tank weer vol en de ramen schoon, dus we konden weer terug gaan rijden naar de ingang van het park. Helaas regende het deze ochtend. De voorspellingen waren dat dit pas in de namiddag zou zijn, maar de indianen hebben de regendans waarschijnlijk eerder opgevoerd, want om half acht regende het al volop. Jammer want met regen is het minder fijn genieten van de uitzichten.
Foto's maken is ook lastiger, want je moet je camera continue beschermen tegen de regen. In het begin was het wat stippelen, maar dat werdt snel serieuzer. Het eerste stoppunt wat we aandeden was Grandview Point. Het uitzicht was beperkt vanwege mist en regenwolken.
Er zitten bij de view stops wel veel squirrels. Deze kleine grappige rakkers zijn best brutaal en trekken veel aandacht van de bezoekers.
De volgende stops warenMoran Point enTusayan Museum and Ruin. Het regende zo hard dat we nauwelijks foto's konden maken. Bij het Tusayan Museum en Ruin zijn we niet eens uitgestapt vanwege de regen. Onderweg zien we nog een groep herten staan in de bossen, maar een foto maken is lastig want ze waren zeer alert. Zodra we stopten, rendenze gelijk dieper het bos is. Toch is het Nicole nog gelukt om een foto te maken.
Daarna zijn we gestopt bij Desert View /Watch Tower. Het regende nog steeds en ik ben even snel naar de toren gelopen om toch wat foto's te hebben. De Watch Tower was volledig omgeven door mist, wat een mysterieus plaatje geeft.
Toen ik naar de parkeerplaats terugliep, was het inmiddels gestopt met regenen. Nicole, Demi & Sem zijn toen ook even mee terug gegaan naar de Watch Tower, want deze is erg mooi van binnen.Het uitzicht bleef helaas beperkt, ondanks dat het gestopt was met regenen.
Dit was onze laatse stop in de Grand Cayon en verlaten kort daarna het park richting Cameron. Nabij mijlpaal 285 hebben we de afslag Little Colorado Gorge Canyon genomen. Iets daarvoor was ook een uitzichtpunt op een Canyon, maar ik weet niet of dit ook Liitle Gorge Canyon was.
Je moest toch wel een aardig eindje lopen via een ruw pad met veel stenen. Bij Little Colorado Gorge moest je aan het indianen reservaat een entree betalen en kan je via hun kraampjes naar de rand van de canyon lopen.
Het was een eindje lopen naar de rand, maar absoluut de moeite waard. Wat een uitzicht!
Daarna gestopt bij Cameron Trading Post. Hier is een benzine pomp en een grote winkel/supermarkt. We lopen wat rond en kopen wat hotdogs om de honger te stillen.Hierna zijn we doorgereden naar Monument Valley. De US-163 is een zeer lange weg naar Oljato-Monument Valley met veel wisselende mooie uitzichten.
Monument Valley is misschien wel het meest aansprekende voorbeeld van de overweldigende schoonheid van het woestijnlandschap in het zuidwesten van Amerika. De silhoueten van de eenzame rode rotsen (Mesa's & Butte's) omgeven door een lege, weidse vlakte, hebben vaak decor gestaan bij western films en commercials. Het uitzicht is geweldig mooi!
Bij Kayenta zijn we even gestopt voor een ijsje en de tank weer vol gedaan, voordat we naar het hotel en de valley rijden. Omstreeks 5 uur komen we aan en checken in. Het is hier in Utah één uur later dan Arizona, dus zes uur! We zijn snel via Valley Drive naar de ingang van monument Valley gereden en foto's gemaakt. Vanwege tijdsbeperking hebben we niet de 17-mijl lange scenic Valley Drive gedaan en zijn via scenic US-163 naar Halchit/Mexican Hat gegaan,
waar we een uitzicht hebben op Valley of the Gods. Het is hier ontzettend warm, eigenlijk te warm om trails te lopen. Via de US-261 nabij het plaatsje Bluff rijden we naar Gooseneck State Park. Je ziet hier de San Juan rivier een reeks van scherpe bochten maken (zwanenhalzen).
Je hebt aan het einde van het parkeerterrein een mooi uitzicht op de scherpe bochten die de rivier 300 meter lager in de canyon heeft gemaakt. Gooseneck is eigenlijk een 300 miljoen jaar oude rotsplaat die door de rivier en erosie is blootgelegd. We wilden nog graag naar de Moki Dugway (US-261) rijden, maar het was al laat en moesten voor het donker terug zijn bij hotel. Je wilt op deze wegen niet graag in het donker rijden. Op de terugweg zijn we regelmatig gestopt voor foto's.
De ondergaande zon geeft hele mooie plaatjes...
We zijn bij het inchecken niet direct naar de kamer gegaan maar naar Monument Valley gegaan. Bij terugkomst ontdekken we dat we vanuit Nederland de verkeerde kamer hadden geboekt. Er is maar één Queens bed en een slaapbank in de kamer. De medewerker van de receptie heeft nog snel een bed bijgeplaatst, dus alles was weer opgelost.
We hadden inmiddels wel honger en zijn gaan eten in het restaurant bij het hotel, met uitzicht op de valley met zonsondergang. Prachig!
Bij het restaurant staan buiten wat oude Western attributen. Leuk om wat foto's van te maken.
Gereden: 263,6 mijl / 424,2 kilometer
Morgen weer vroeg op, we gaan naar Antelope Canyon met Indiaanse gids en naar de plaats Page.
Dag 18 - Historic Route 66 / Grand Canyon NP
Vroeg opgestaan deze morgen
Maar hebben de kinderen nog even laten liggen. De koffers weer ingepakt en alles weer in de auto geplaatst. Daarna ontbijten....
En ook hier hebben ze het geweldige wafelijzer en Demi gaat er gelijk mee aan de slag.
Na het wafelontbijt
De kinderen gaan graag benzine tanken. Thuis doen ze dit ook, want ze mogen dan altijd iets lekkers uitzoeken in de shop. Bij het tanken moet je hier binnen vooraf gaan betalen of met een creditkaart via een betaalterminal bij de pomp, voordat je benzine krijgt. Wij gebruiken vaak de laatste optie omdat het meestal sneller gaat, dus bij de shop komen de kids nauwelijks.Ze vinden het taken gewoon leuk, zodat ze de ramen van de auto kunnen schoonmaken met een raamborstel/trekker.
De auto is weer vol en de ruiten schoon... we kunnen vertrekken via Highway 89a, richting Flagstaff.
We hebben geprobeerd om over Historic Route 66 te rijden, wat redelijk gelukt is. Deze route hebben we kunnen volgen vanaf Flaggstaff tot aan Bellemont. Daarna hebben we het opgegeven en de TomTom ingeschakeld richting Grand Canyon Village. We hadden geen zin om te blijven zoeken... en TomTom kent de route niet. Wel valt het een beetje tegen dat men deze historische route zo slecht aangeeft en zoveel merchandise van Route 66 aanbied, zoals T-shirts, magneten, stickers en straatbordjes. Nu denk ik... dat deze laatste dus de echte bordjes van de route zijn geweest en dat we daarom de route niet meer vinden, haha... Wel jammer dat ze aan deze historische route zo weinig aandacht besteden, behalve de merchandise. Veel mensen willen de Historic Route 66 graag rijden, maar het lukt bijna niet om deze te blijven volgen, omdat er gewoon geen goede route aanduiding is.
Omstreeks half één komen we aan bij de South Entrance van Grand Canyon en we nemen traditioneel, weer een foto bij het entrance bord.
Daarna rijden we door naar Maswik Lodge om in te checken bij het hotel. Er waren al kamers schoongemaakt, dus we konden onze koffers al op de kamer zetten.We zijn daarna naar de opstapplaats van de shuttle bus gelopen en de rode route naar Hermits Rest gedaan. We zijn eerst helemaal naar boven gereden (Hermits Rest) en daar de omgeving bekeken.
Hier is een gebouw uit 1914 welke een uitzichtpunt heeft op het meest westelijke einde van Hermits Road. We gaan het gebouw binnen en kijken wat rond. Nicole herkend het interieur en heeft eerder gezien dat Barack Obama ook in deze ruimte is geweest en in deze stoel voor de open haard heeft gezeten.
Uiteraard nemen we hier een foto van...
Op Hermits Rest woonde eind 19e eeuw de kluizenaar (hermit) Louis Boucher, vandaar de naam. Het uitzicht op de Canyon is adembenemend en hier ligt ook het beginpunt van Hermit Trail, een pad dat diep in de canyon afdaalt. Plotseling zien we een grote raaf. Deze zie je hier regelmatig omdat bezoekers vaak iets nuttigen bij de snackcorner. Deze raven zijn zeer brutaal en toch wel een paar maatjes groter als hun soortgenoten in Nederland. Ze zijn indrukwekkend en toch ook wel een beetje mysterieus om te zien. We maken wat foto's van de raaf en het uitzicht bij Hermits Rest.
Omdat Hermits Point de laatste shuttle stop op deze route is, heb je de keuze om onderweg naar beneden, nog uit te stappen bijMohavipoint en Hopi Point, of helemaal terug te gaan naar de village. Wij zijn uitgestapt bij Mohavi poing en Hopi, waar het uitzicht ook prachtig is. Tijdens de rit naar Hopi zitten we op de achterste bank van de shuttlebus en raken in gesprek met een jong Nederlands stelletje uit Limburg. We praten over hun belevingen en over wat wij allemaal al gedaan hebben. Zij zijn nu twee weken in het zuidwesten geweest en vliegen voor de laatste week naar New York. Wij stappen uit bij Hopi en wensen nog een fijne vakantie toe in NY.
De ander uitzichtpunten Trailview, Maricopa, Powell, the Abyss en Pima hebben wij niet gedaan. De shuttlebus doet deze ook niet meer aan op de weg terug naar de village. Wij hadden deze dan op de heenweg moeten doen. Vanuit de parkeerplaats zijn we naar de auto gelopen en naar het visitorcenter gereden, omdat we Yavapai Observation Station willen bezichtigen. Het is bijna 5 uur en Demi wil graag de zonsondergang zien. We besluiten om eerst te gaan eten en rijden naar Tusayan, een plaatsje aan bet begin van het park. We landen aan bij 'We Cook Pizza and Pasta' en bestellen een 16-inch pizza voor het gezin. Ik raak in gesprek met een Amerikaan achter ons, welke vraagt waar we vandaan komen. Hij heeft een aantal keer Nederland bezocht omdat hij in Duitsland gelegerd is geweest. Nadat we de pizza op hebben, worden we weer aangesproken door een jongen welke redelijk Nederlands spreekt. Hij is een Canadees, maar zijn vader is Nederlander, legt hij uit. We houden het gesprek kort en wensen iedereen een 'have great day' zoals ze dat hier doen, bij het afsluiten van een gesprek. We kopen nog applejuice voor Sem bij de naast gelegen supermarkt en gaan weer snel naar de ingang van het park. We hebben een national park visitors pas, dus in en uitrijden is geen probleem. De auto parkeren we bij het bezoekerscentrum en nemen de shuttle bus naar Yaki Point, voor de zonsondergang.
We genieten van het uitzicht hier en nemen foto's. Na enige tijd wordt het drukker met bezoekers en besluiten we om een mooi plaatsje te gaan zoeken voor de zonsondergang. Deze gaat volgens het informatieboekjeom 19:39 uur onder.
We hadden eerst een plaatsje bij de uitkijkplaats gekozen, maar hier staan veel bomen en het is ook druk hier. We zien dat er beneden bij de uitkijkplaats mensen staan en dat er een looppad naar beneden is, om het betere uitkijkpunt te bereiken.
We besluiten om dit pad te nemen en bij aankomst is het uitzicht inderdaad veel beter. Er zit een Nederlands stelletje aan de rand van de cayon en ze bieden aan om een foto te maken, zodat we ook eens als gezin op de foto staan in de Grand Canyon. De zonsondergang viel uiteindelijk iets wat tegen, omdat er veel bewolking was, maar het uitzicht is en blijft spectaculair.
De Grand Canyon is indrukwekkend om te zien en een wereldwonder der natuur.
We nemen de shuttlebus naar het bezoekerscentrum en gaan nog even naar de marketplaza. Ik zie een paar leuke t-shirts van de Grand Canyon, maar vindt ze niet lekker zitten en besluit om deze niet te kopen. Demi heeft haar oog laten vallen op een paar 'MinneTonka' moccasin laarzen, wat de laatste nieuwe trend in fashion is.... Haar schoenmaat zit er tussen en ze passen perfect, op naar de kassa dus!
Het is al negen uur en rijden terug naar Maswik Lodge. Inmiddels is het hier donker en donker betekend hier dat je geen hand voor ogen meer ziet. We rijden heel langzaam en vinden de juiste afslagen naar de canyon lodges. We zien muilezels te staan, waarmee ze ritten maken naar de canyon. We beloven de kinderen om hier morgenvroeg langs te gaan, omdat het al erg laat is. Op de kamer is het nog steeds warm en helaas geen airco
Gereden: 154,9 mijl / 249,3 kilometer.
Morgen gaan we de andere kant van de Grand Canyon (Desert View drive) doen en rijden we door naar Monument Valley in Utah. We verlaten dus weer de staat Arizona!
Dag 17 - Red Rock Canyon / Montezuma's Well / Slide Rock state park / Sedona
Vanochtend vroeg opgestaan.
We willen namelijk graag vroeg bij Slide Rock state park aankomen. Dit is een populaire locatie waar het tamelijk druk kan zijn en vandaag is het Zondag. Het ritueel van inpakken en inladen zit er weer op. We worden er steeds handiger in... moet ik zeggen
Onderweg maken we een aantal foto's bij een groteSaguaro cactus, welke symbool staat voor Arizona. Iedere kentekenplaat uit Arizona heeft naast het registratienummer, ook deze cactusvorm afgebeeld staan.Als je naast zo'n Saguaro cactus staat, realiseer je eigenlijk pas hoe groot deze zijn. Op de Interstate 17 richting Flaggstaf, zien we heel veel van deze Saguaro's op de bergheuvels staan. Het is prachtig om te zien. Onderweg stoppen we nog even voor een ontbijt. Deze keer eenvoudig, want we willen niet veel tijd verliezen. We besluiten een Amerikaans ontbijt te nemen en gaan naar een donutshop. De keuze is reuze en we bestellen een dozijn donuts in verschillende smaken. Bij supermarkt Albertson hebben we nog croissants voor Sem gekocht, want hij wilde geen donuts. In Albertson zit ook een Starbucks, waar we een Caramel Frappacino kopen voor Nicole. Ze was er niet helemaal weg van, smaakte teveel naar koffie! De snelweg naar Sedona is erg lang, maar de landschappen variéren continue van kleur en beplanting, zodat het niet saai en ééntonig wordt. Het grootste gedeelte van deze route gaat via Interstate 17 en bij afslag 298 gaan we verder via State Route 179 North. We zien in de verte afslag Montezuma's Well en rijden hier naar toe.
Bij de ingang staat een ranger en maakt een praatje met de bezoekers. Hij geeft ons informatie over Montezuma Well en een tip hoe wij vanuit hier het beste naar Sedona kunnen rijden. Voordat we de trail naar boven lopen geeft hij een plattegrond en tekend hoe we later moeten rijden.
Montezuma's Well is een natuurlijk meer met een doorsnede van 115 meter en is 17 meter diep. Het is ruim 11.000 jaar geleden ontstaan doordat er een onderaardse grot is ingestort. De bron van het water is mysterieus omdat men nog steeds niet weet waar de miljoenen liter water, die het meer instromen, precies vandaan komen. Daarnaast heeft het water een constante temeratuur van 23 graden.We lopen via de paden richting het meer en nemen foto's.
Het is er warm, maar niet overdreven. Plotseling zien we in het water een grote slang zwemmen. We nemen een foto, maar vanwege de grote afstand is deze niet goed gelukt
Aan de rand van de well kan je nog steeds zien waar de Indianen hun verblijven hadden. De meeste zijn vervallen, maar enkelen staan nog overeind.
We lopen terug naar de parkeerplaats en nemen de geadviseerde route van de ranger. Deze gaat niet over een geasfalteerde weg, maar we komen snel terug op de 179. Na enige tijd rijden, varieren de rotsen in de omgeving plotseling van geel naar terracotta kleur, en het uitzicht is prachtig.
De rotsformatie's in dit gebied zijn schitterend en naarmate we dichterbij komen, herkennen we een aantal bekende rotsen met de namen Bell Rock, Courthouse Rock en Cathedral Rock.
Deze oranje-rood gekleurde rotsen, staan alleen maar in deze omgeving, iets waarvoor Sedona bekend is.
We naderen het centrum van Sedona, wat een zeer touristisch plaatsje is, en passeren het door ons geboekte hotel; King Ransom Sedoda. Inchecken doen we nog niet en rijden via highway 89a rechtstreeks door naar Slide Rock state park, waar we om 12:30 uur aankomen.
Zoals verwacht, was het hier erg druk en de bijgelegen parkeerplaats vol. Wanneer deze vol is, laten ze niemand meer in het park toe en past men het systeem van één eruit, één erin toe. We hebben bijna 1 uur staan wachten, maar absoluut de moeite waard! We kleden om in de auto en trekken de thuis gekochte watersurf-schoenen aan. Ik ben hier jaren geleden ook eens geweest met collega's en wist dat het hier glad kan zijn, en dat waterschoenen net wat meer grip geven. Het park loop je via een appelboomgaard binnen en je daalt via een trap af naar Oak Creek, een rivier die deze slide rocks heeft gevormd. Het water stroomt met grote snelheden via de rotsen naar beneden. Het is zo nu en dan een uitdaging om op deze gladde rotsen te blijven staan en niet te vallen, wat je hier dus regelmatig ziet gebeuren. Bij de eerste afdaling is het druk en we zien al snel een aantal mensen naar beneden glijden. Wij zijn doorgelopen naar een achteraf gelegen afdaling, waar het rustiger is. Deze afdaling is kalmer, wat beter te doen is voor Sem en Demi.
We hebben hier in het ijskoude water gegleden en gezwommen. Sem en Demi zijn ook nog een tijdje bezig geweest om kleine visjes te vangen, wat helaas niet gelukt is.
Na ongeveer twee uur hier te zijn geweest, zijn we teruggelopen naar de ingang van het park en hebben daar in de winkel een ijsje gekocht. Deze hebben we buiten onder de nevel van de sproeiers opgegeten. Deze nevel is lekker verkoelend en zie je vaak bij restaurants en eetgelegenheden in Arizona. We rijden naar het hotel en checken in.
We hebben hier een Trail View kamer en deze is lekker ruim. Demi en Sem vinden het bubbelbad in de badkamer helemaal te gek. Daarna zijn we richting Sedona gereden. We zijn nog even naar de luchthaven gegaan, waar je een prachtig uitzicht hebt op Sedona. In de verte zien we onweer aankomen met donder en bliksem, maar gelukkig waait het snel over.
Daarna zijn we het stadje ingegaan en bij een grillrestaurant gaan eten welke een prachtig uitzicht heeft op de rotsformaties. Na het eten is Nicole nog gaan zwemmen met de kids en heb ik alle foto's en video van vandaag verwerkt.
Gereden: 152 mijl
Morgen gaan we proberen over Historic Route 66 te rijden en gaan we naar de Grand Canyon.
Dag 16 - Scottsdale
Vanacht slecht geslapen..
En nog lang bezig geweest met het verwerken van de foto's en video opnamen. De internet verbinding is hier langzaam en foto's uploaden met een 3G verbinding is niet te doen, vanwege dat een foto gemiddeld toch zo'n 6-8MB groot is. Het dagelijkse ritueel (koffers inpakken) hebben we weer afgerond en zijn nog even naar het restaurant / receptie gelopen voor ontbijt.
Bij de receptie staat een typetje zoals tante Sidonia uit de strip Suske en Wiske, echter mist ze een paar tanden, haha
We zijn in één keer naar Scottsdale gereden en vandaag komen we in een andere Staat aan, namelijk Arizona! Vanuit Blythe naar het hotel was het ongeveer twee uur en dertig minuten rijden. Hetis een prachtig resort en krijgen een grote suite toegewezen met een keuken, woonkamer, slaapkamer, badkamer, aparte wc ruimte en een whirlpool in de tuin. Deze staat helaas droog, maar dit is geen probleem omdat de suite naast een zwembad ligt met whirlpool. Demi en Sem zijn gelijk gaan zwemmen.
Dit is de mooiste en ook goedkoopste kamer (suite) die wij tot nu toe gehad hebben. We hebben hier een speciale aanbieding kunnen reserveren. Het resort heeft voor de maanden Juli en Augustus speciale holiday deals. Wij begrijpen nu ook waarom! Het is hier warm.., heel erg warm! Na het zwemmen zijn we naar Scottsdale Pavillions gereden. We zijn bij Toys'R'Us binnen gegaan, maar hebben niets bijzonders gevonden. Aan de overzijde ligt een McDonalds, waar we naar binnen gaan voor een verkoelende Sundae ijs. Ik verval in herhaling, maar het is hier echt HEET! In deze McDonalds hebben ze een thema met oldtimers. Dit omdat hier regelmatig op de nabij gelegen parkeerplaatsen openbare autoshows worden gehouden. Deze worden door de lokale autoclubs en McDonalds georganiseerd.
Na de Sunday ijs & Milkshake verkoeling, zien we tijdens het wegrijden dat er buiten op het parkeerterrein al pionnen worden uitgezet en de eerste hotrods & oldtimers al arriveren. Wij zijn naar Scottsdale Fashion Mall gereden, waar zo'n 250 luxe winkels en aardig wat restaurants gevestigd zijn. Dit winkelcentrum is erg luxueus en het is duidelijk te zien dat er in Scottsdale rijke mensen wonen. We zien hier ook de Brookstone winkel en kopen voor Sem ook een Boogie Board, zoals het e-inkt bord heet. Hij vind deze erg leuk en wilde er ook graag een. Het Boogie Board is inderdaad erg leuk voor onderweg op de achterbank. Na het winkelen zijn we gaan eten bij My Big Fat Greek. Dit is het restaurant waar Nicole graag wil eten, wanneer wij in Scottsdale zouden zijn. We zijn hier 4 jaar geleden ook geweest met de kids, toen ik èèn week in Scottsdale moest zijn voor een training. We hebben geluk, want volgens de serveerster gaat dit Griekse restaurant binnenkort weg. De Gyros schotel is erg lekker en natuurlijk weer groot, inclusief de vazen met Coca Cola. Helaas gaat er iets mis met onze bestelling en krijgen we de extra gevraagde Tzatziki saus, als een voorgerecht met pita puntjes en krijgt Sem als enigste zijn kids menu geserveerd. We informeren de serveerster dat ze het hoofdgerecht ook mag brengen en komt maar met 1 schotel aan
Na het heerlijke Griekse eten zijn we naar het parkeerterrein bij Scottsdale Pavillions gereden. Ik was benieuwd of de autoshow er op dit tijdstop nog zou zijn. Nou, het was er ontzettend druk! Bij de McDonalds staat een Dj buiten welke Jukebox oldies aan het draaien is. Er staan zeer veel oldtimers en hotrods op het parkeerterrein.
Amerikanen zijn werkelijk waar.. autofielen! je ziet op dit parkeerterrein ontzettend mooie en de meest vreemde uitvoeringen staan. Van een aantal fraaie exemplaren nemen we een foto.
Na dit evenement zijn we naar ons privé zwembad gegaan.. er was namelijk helemaal niemand! We nog even gezwommen en in het bubbelbad gezeten. Na het douchen nog even tv gekeken en ben ik de foto's gaan sorteren voor het reisblog.
Gereden: 210,5 mijl / 338,8 kilometer
Morgen gaan we naar Slide Rock state park en Sedona.
Dag 15 - Joshua Tree national park / Blythe
Het begint een ritueel te worden, koffers inpakken en weer vertrekken..
Gisteravond was het laat geworden. Demi en Sem hebben we nog even laten liggen. Ondanks dat we gisteren door de felle zon verbrand zijn, hebben we goed geslapen.Alles is ingepakt voor vertrek, maar we gaan eerst nog even voor een ontbijt naar het restaurant.
Dit hotel is niet de goedkoopste van alle reserveringen die we gemaakt hebben, maar tot op heden wel het enigste met een lekker ontbijt en goede koffie. Demi komt aangelopen met een groot bord, belegd met fruit, ei, toast en yoghurt. Wij vragen ons af of ze dat allemaal wel op kan... Het smaakte haar goed, want het bord was nageeoeg leeg
Omstreeks twaalf uurarriveren we in het plaatsje Joshua Tree. Ondwerweg heeft goed meegezeten. We waren zo'n beetje de Flying Dutchie's over de Interstate. Bij een MacDonalds hebben we wat gedronken en gebruikt gemaakt van de gratis WiFi. Het uploaden van foto's naar het reisblog gaat met de labtop een stuk eenvoudiger. Met de Ipad is dit te omslachtig, maar hierop schrijven we wel de verslagen.We verlaten McDonalds en na drie minuten zitten we op Park Boulvard, die naar de Westelijke ingang gaat van Joshua Tree National Park.
Bij de ingang vragen we aan de ranger, hoe lang het duurt om naar de uitgang aan de andere kant van het park te rijden. Deze informeerd dat dit ongeveer 2 uur zal zijn, afhankelijk van het aantal stops natuurlijk. Na ongeveer 9 mijl, slaan we een korte zijweg in om de Hidden Valley Nature trail te bekijken.
Hidden Valley is erg mooi en omsloten door opeengestapelde granieten rotsen. Deze plek was vroeger een schuilplaats voor veedieven. Er ligt een pad die naar een binnenterrein gaat, waar cactussen en Joshua Tree's staan.
Direkt na Hidden Valley ligt de zijweg naar Barker Dam Trail en de Wall Street Mill Trail. Deze laatste hebben we niet gedaan, omdat deze minstens anderhalf tot twee uur duurt. Ook de Queen Valley road en Big Horn Pass road hebben we niet gedaan, omdat we niet al te laat in het hotel willen arriveren. We zijn nog steeds aan de beginzijde van het park en hebben nog een lange weg te gaan....
We rijden Park Boulvard verder af en kunnen helaas de Lost Horse Mine trail niet doen. Deze is gesloten en we nemen de afslag Keys View. Deze weg leid naar het uitzichtpunt Keys View, op een hoogte van 1581 meter.
Bij aankomst op de parkeerplaats worden we lastig gevallen door een zwerm bijen of wespen? Iedereen die hier uitstapt heeft er last van. Ze vliegen irritant om je heen. Via een looppad komen we boven bij Keys View uit. Er staat een ranger met een informatiebord naast hem, waarmee hij uitleg geeft over het gebied. Hij stond juist op het punt van vertrekken en maakt nog even een kort praatje. Het weer is goed en een helder zicht. Je kan hier over de Coachella Valley uitkijken, en in de verte zie je Palm Springs te liggen.
We maken een aantal panorama foto's en gaan de uitdaging weer aan met de bijen / wespen, die nog steeds op de parkeerplaats bezoekers lastig vallen. Bij het instappen wil je deze zeker niet in de auto hebben. We rijden weer terug richting Park Boulevard. Na enige tijd zien we aan de rechterzijde de onverharde Geology Tour Road. Deze zandweg kronkelt door een landschap met vele rotspartijen. Onderweg kan je op 16 plaatsen stoppen. Tot en met de 9e stop is de weg goed berijdbaar, daarna heb je echt een vierwielaandrijving nodig. Deze informatie staat ook goed aangegeven. Gelukkig hebben wij een fourwheeldrive, dus wat houdt ons tegen... Ik vind het een leuke weg om te berijden, maar Nicole vind het helemaal niets. Er zaten wel wat uitdagingen in de weg en werd steeds moeilijker begaanbaar. Je komt hier nauwelijks iemand tegen... Het leek of er geen einde aan kwam aan de vele uitdagingen in de weg! Deze blijkt ruim 17 mijl / 27,4 kilometer lang te zijn, en deze info heb ik over het hoofd gezien... Wij zijn een aardig stuk voorbij Pleasant Valley gereden, waar het uiteindelijk éénrichtings verkeer wordt. We zijn toen uiteindelijk omgekeerd, omdat het uitzicht tegenviel en de route te ruig is.
Na flink door elkaar geschud, aangekomen te zijn bij het vertrekpunt op Park Boulevard, zien we na enkele minuten rijden; Skull Rock.
Het is een bekende rots in het park, die met een beetje fantasie op een doodshoofd / schedel lijkt, zoals de naam ook aangeeft.
Hierna rijden we een aardige afstand door op Park Boulevard en slaan Pinto Basin road in, richting Cottonwood. Na een aantal mijl rijden komen we bij Cholla Catus Garden aan.
Hier staat de meest opzienbare verzameling Cholla Cactussen ter wereld. Deze groeien voornamelijk op deze locatie, dankzij een een zeldzame combinatie van grondsoort, hoogte en droge omgeving. Je ziet deze Cholla cactus alleen in dit gedeelte van het park. De Cholla heeft veel naalden en laten gemakkelijk losbij de minst geringste aanraking, wat ik dus 12 jaar geleden al heb mogen ervaren. Ik liep toen achteruit, met m'n achterste tegen een Cholla aan Deze keer heb ik tijdens het rondlopen goed opgelet
Een eindje verder op zien we een andere vreemde verzameling te staan. Het is de Ocotillo. Deze hebben lange sprieten met daaraan blaadjes zoals een buxus, maar dan ook nog scherpe naalden er tussen. Aan de uiteinden van de sprieten bloeien rode bloemen. Deze zijn helaas al uitgebloeid. De Ocotillo blijkt geen cactus te zijn, maar behoort tot de boomsoorten.
We maken snel een aantal foto's, want het is hier bloedheet!
We verlaten het park om kwart over vijf via de hoofdweg en rijden al snel op de Interstate 10. Omstreeks half 7 komen we aan in Blythe, waar we overnachten in Best Western Sahara. Het hotel is eenvoudig en waarschijnlijk tot nu toe, de minst comfortabele kamer. Deze was schoon, maar het interieur outdated en de airco produceerde aardig wat geluid. Dit was enigzins wel een nadeel, want je kunt de airco nauwlijks uitzetten vanwege de hitte hier. Wanneer je deze uitzet, wordt het binnen 10 minuten al direct warm op de kamer. Het was nog ruim 37 graden buiten. Wanneer je buiten bent, heb je het gevoel dat er een hete föhn op je staat te blazen. De lucht vochtigheid is laag, dus het is niet drukkend warm, maar gewoon heet, erg heet! We hebben snel onze zwemspullen aangetrokken en zijn in het zwembad gesprongen.
Vanuit onze kamer lopen we direct het zwembad in. Het lijkt wel een prive zwembad, want er is niemand! Demi en Sem vinden het geweldig en zwemmen tot ruim 22.00 uur.
Het is buiten nog steeds super warm. Na het zwemmen ben ik even naar Starbucks gelopen, voor een Coffee Mocha Coconut. Daarna ben de foto's gaan verwerken en uploaden.
Gereden 'Very Much' : 333,3 mijl / 536,4 kilometer
Morgen gaan we naar Scotssdale
Dag 14 - SeaWorld San Diego
Happy Birthday Nicole!
Sem en Demi zijn laat wakker. Ze kunnen niet wachten met het feliciteren en het geven van de gemaakte tekeningen en kadootjes. We gaan daarna snel douchen, want we hebben een druk programma vandaag. Bij het hotel zat een ontbijt geboekt, wat zeer uitgebreid was.
We hebben lekker ontbeten en zijn daarna naar Seaworld gereden, wat minstens 20 minuten rijden is. Het was niet druk op de weg en we waren er zo.Bij de kassa hebben we de kortingscoupons van de McDonalds gegeven. Voordat we deze morgen vertrokken, had ik de postcode van het hotel aan de bovenzijde van de coupons opgeschreven. De mevrouw achter de kassanam deze gewoon over. We hadden nu, dankzij Demi, 80 dollar entree geld bespaard. Toch meegenomen en weer meer budget om te shoppen, haha!
Seaworld is een prachtig park waarbij veel shows draaien om dieren uit de zee, maar niet alleen maar.
De grote ster hier is Orca Shamu die een geweldige 'Believe' show geeft met andere Orca's in het Orca Theater. Dit is een enorm theater waar ruiim tweehonderd mensen in kunnen.
De zeeleeuwenshow Sea Lions Live vonden we erg leuk, maar ook de Pets Rule show. Het meest gelachen hebben we met de Show Cirque de La Mer. Niet zo zeer om de kundige acrobaten, want zij waren geweldig, maar meer om de twee entertainers die het publiek bezig hielden, voordat de show begint. Zij waren helemaal te gek en bleven tijdens de acrobaten show meedoen. Super leuk! Sem en Demi lagen helemaal in een deuk. Het weer was bewolkt in de ochtend, maar al snel kwam de zon er goed door.Omdat het in de ochtend bewolkt was en volgens weather forecast vandaag maar 21 graden zou worden, hadden we geen zonnebrandcréme meegenomen. Na twee shows in de volle zon, voelden we de zon goed branden. Tijdens een korte plaspauze ontmoeten we een Nederlands gezin, waarmee we in gesprek raken. Zij hadden zonnebrandcréme bij, die we mochten gebruiken. Het kwaad was echter al geschied, zoals ze dat zeggen. We waren al aardig rood geworden van de zon...
De shows in Seaworld zijn geweldig en Amerikanen weten echt wat entertainment is. Je wordt continue bezig gehouden, wanneer je zit te wachten tot de show begint. Ook lopen er tijdens de show mensen rond met eten, drinken en accessoires, om de dollars te laten rollen... We hebben echt genoten van het park en hebben een mooie dag gehad.Demi vond de dolfijnen pool geweldig.
Hier kon je dicht bij de dolfijnen komen en ze zelfs aanraken, wanneer ze langs kwamen zwemmen.
Sem vondt de haaien en ijsberen erg interessant.
Naast interactie met de dolfijnen, kon je ook zeesterren aanraken en oppakken. Je mocht ze niet te lang uit het water halen, omdat ze anders geen zuurstof krijgen.
Het park was tot 22:00 uur open en we hebben twee avondshows gezien. In het donker en al die licht effekten, maken zo'n show zeer speciaal. Tijdens de laatste avondshow van Shamu Rocks, ging het Amerkaanse publiek helemaal uit zijn dak. Demi en Sem waren vol verbazing.
Deze show wordt afgesloten met een knallend mooi vuurwerk 'Blue Horizons'. Het is vandaag laat geworden en omstreeks kwart voor 11 arriveerden we bij het hotel. Dit was een mooie en speciale dag!
Gereden: 46 mijl / 74 kilometer
Morgen gaan we richting 'dessert', namelijk Joshua National Tree Park.
Dag 13 - San Diego
Vanochtend alles weer verzameld en ingepakt.
Vandaag staat San Diego op het programma. Omdat Sem gisteren het restaurant voor het avond eten had gekozen, wilde Demi vandaag kiezen voor het ontbijt. Het werd Mimi's restaurant, gelegen aan het begin van de boulevard in Anaheim.
We zijn hier met de kinderen in Mei 2007 jaar ook geweest en bij binnenkomst is er voor ons gevoel, niets veranderd. Er was snel een tafel gereed en het ontbijt is hier erg lekker. Het is net een beetje exclusiever dan Denny's.
Bij het ontbijt van Demi en Sem zit meloen en ananas, wat ze erg lekker vinden.
Bij mij en Nicole zitten er cinamonbuns bij, deze zijn heerlijk! Ze lijken een beetje op Zeeuwse bolussen met dan met kaneelsmaak. Niet goed voor de calorieën! Maarja, we zijn tenslotte op vakantie
Ik had een lekkere koffie 'Mocha Latté' besteld, maar vergeten om er 'small' bij te zeggen. Hierdoor verscheen er dus een formaat soepkop voor mijn neus. Hij was er niet minder lekker om en zo heb ik gelijk mijn portie cafëine voor de gehele dag binnen.
Na het ontbijt bij Mimi;s zijn we naar de Fashion Valley shopping mall in San Diego gereden, om Sem zijn All Stars op te halen. Deze waren inderdaad op voorraad en passen perfect.
Ook bij deze winkel is het weer erg druk en het kostte enige moeite om een parkeerplaats te vinden. Demi wilde graag nog een keer bij de Uggs kijken en heeft besloten om de nieuwste trend van Uggs te kopen. Ze heeft deze nog nooit eerder gezien en vindt ze erg mooi. Dus het zijn niet de boots geworden, maar de veterloze glitter gympen met zwart bont. Trendy hoor...
Even later zien we mijn favoriete winkel; de Apple Store. Ook hier is het druk en ik kijk even of er al iMAC's staan met het nieuwe OS Lion. Helaas, ik verneem van een medewerker dat Apple dit op zeer korte termijn gaat uitbrengen, als ook een nieuwe serie MacBook Air's. Het kriebelt wel, maar heb (nog) niets gekocht.
We wandelen wat rond in de shoppingmall en gaan uiteindelijk richting het hotel, om in te checken. Het is erg druk in San Diego, want momenteel vindt er een speciale conferentie plaats. Iets met de film industrie. Bij het inchecken krijgen we weer de beroemde Doubletree warme chocolade koekjes. Ook deze smaken weer verrukkelijk. Na het inchecken, de koekjes en de koffers op de kamer te hebben gezet, zijn we richting Downtown San Diego (Horton Plaze) gereden. Ook in deze mall zijn er veel winkels en lopen we een soort van Gadget winkel binnen. Men noemt het hier een 'Lifestyle' store, genaamd Brookstone. Demi scoort hier haar eerste Gadget, een digitale e-inkt schrijfblok. Als je hierop schrijft of tekend, blijft het permanent staan en wordt alleen gewist wanneer je op een reset knop drukt. Heel apart! Nicole heeft in deze winkel, ruim 15 minuten in een zeer luxe massage stoel gezeten. Helaas past deze niet in het koffer
Dit is gelegen op het schiereiland San Diego Bay. Je komt hier over de San Diego Coronado brug binnen rijden. Deze is enorm hoog omdat hieronder de vaargeul ligt, van de marine schepen.
Op Coronado ligt een marine basis waar enorme vliegdekschepen aangemeerd liggen, en onder de brug door moeten kunnen varen. Op dit eiland staan prachtige huizen en het is hier mooi wonen. Na wat rond te hebben gereden en de nodige foto's, zijn we gaan eten bij Black Angus steak-house. We hebben dit restaurant via de TomTom opgezocht en binnen 10 minuten waren we op de plaats van bestemming.
Na het eten zijn we nog even naar de buren geweest, voor een Sundae Caramel. Daarna richting het hotel. Morgen is het een speciale dag! - Nicole jarig!
Gereden: 182 mijl / 293 kilometer
We gaan naar Seaworld op Nicole's verjaardag...